Wydział Lekarski UW w II RP

Wydział Lekarski był jednym z najczęściej wybieranych fakultetów na Uniwersytecie Warszawskim w okresie II RP. Został rozbudowany do kilkunastu zakładów naukowych, miał 11 szpitali klinicznych, a także osobne instytuty.

Studenci organizowali się w stowarzyszenia, takie jak Bratnia Pomoc Medyków Studentów UW, lub wstępowali do korporacji akademickich.

 

Lekarze – rektorzy

• prof. Jan Mazurkiewicz (1871–1947) studia medyczne rozpoczął na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim w 1890 r., a ukończył je w 1896 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie otrzymał stopień doktora wszech nauk lekarskich. Kształcił się również w Dorpacie, Grazu oraz Paryżu. Od 1900 r. pracował w Warszawie, organizował szpitale psychiatryczne w Kochanówce pod Łodzią, Kobierzynie, Tworkach. W trakcie pełnienia funkcji rektora UW (w latach 1921–1922) zwracał szczególną uwagę na sytuację mieszkaniową kadry profesorskiej. Warto podkreślić, iż w latach 1923–1928 oraz 1930–1947 był prezesem Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. W czasie II wojny światowej prowadził zajęcia na tajnym Wydziale Lekarskim UW. W 1946 r. organizował Klinikę Psychiatryczną UW w Tworkach, a od 1967 r. tamtejszy szpital nosi jego imię. Prof. Mazurkiewicz jest jednym z twórców nowoczesnej polskiej psychiatrii i psychofizjologii.
• prof. Franciszek Krzyształowicz (1868–1931) studia medyczne ukończył w 1892 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kształcił się m.in. w Hamburgu oraz Paryżu. W 1904 r. rozpoczął wykłady na swojej Alma Mater jako specjalista od chorób skórnych i wenerycznych, a od 1916 r. objął kierownictwo Kliniki Dermatologicznej. W tym samym roku przeniósł się do Warszawy i został kierownikiem Katedry i Kliniki Dermatologicznej UW, którą kierował w latach 1919–1931, był inicjatorem nauk dermatologicznych w stolicy. Podczas jego kadencji rektorskiej (w latach 1924–1925) oddano do użytku pierwszy Dom Akademicki UW. Był także przewodniczącym budowy Instytutu Radowego w Warszawie.
• prof. Mieczysław Michałowicz (1876–1965) ukończył w 1901 r. Akademię Wojskowo-Medyczną w Petersburgu. Dalsze studia odbył w Wiedniu, Berlinie i Strasburgu. Specjalizował się w dziedzinie pediatrii. W 1918 r. został ordynatorem oddziału chorób wewnętrznych Szpitala Ujazdowskiego. W latach 1922–1923 był dziekanem Wydziału Lekarskiego UW. Na uczelni zorganizował nowoczesną Klinikę Pediatryczną, którą kierował do 1959 r. Podczas jego kadencji rektorskiej (w latach 1930–1931) zasadzono 260 krzewów wina na kampusie głównym, nadając mu dostojniejszy charakter. Założono także sieć telefonów wewnętrznych na kampusie: wykręcając numer 9325 można było połączyć się z rektorem. W 1948 r. wydał swoje największe dzieło „Patofizjologia zakażeń wieku dziecięcego”.

 

Wydział Farmaceutyczny UW w II RP

Wydział Farmaceutyczny powstał w 1931 r. z wcześniej działającego na UW Oddziału Farmaceutycznego. W jego skład wchodziło pięć zakładów oraz ogród roślin lekarskich.

Główna siedziba Wydziału znajdowała się przy ul. Oczki.

Wydział Weterynaryjny UW w II RP

Wydział Weterynaryjny – podobnie jak Farmaceutyczny – był pierwotnie ulokowany przy Wydziale Lekarskim jako studium. Dzięki współpracy ze Szkołą Główną Gospodarstwa Wiejskiego zorganizowano nowoczesny fakultet poświęcony leczeniu zwierząt, który miał sześć zakładów i trzy klinki.

Siedziba Wydziału znajdowała się przy ul. Grochowskiej.

Wydział Weterynaryjny na ul. Grochowskiej, 1925, NAC