Wydział Lekarski Szkoły Głównej Warszawskiej

Szkoła Główna Warszawska

Aleksander Wielopolski, stojący na czele Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, doprowadził w 1862 r. do otwarcia Szkoły Głównej Warszawskiej, co można traktować jako przywrócenie uniwersytetu.

Uczelnia składała się z czterech wydziałów: Prawa i Administracji, Filozoficzno-Historycznego, Matematyczno-Fizycznego oraz Lekarskiego. W czasie siedmioletniej działalności szkoła wykształciła pokolenie Polaków, do którego należeli m.in. Henryk Sienkiewicz i Bolesław Prus.

 

W 1863 r. wybuchło powstanie styczniowe, a studenci i profesorowie szkoły wzięli w nim udział, walcząc lub organizując pomoc medyczną dla powstańców. Dzięki umiejętnemu zarządzaniu, rektor Józef Mianowski uchronił wielu z nich od konsekwencji, a także zapobiegł rozwiązaniu szkoły po klęsce powstania.

Główna siedziba uczelni znajdowała się na uniwersyteckim kampusie, w budynku dawnego Gimnazjum Realnego, zaprojektowanym przez Antonia Corazziego w 1841 r.

 

Józef Mianowski – rektor Szkoły Głównej

Józef Mianowski (1803–1879) w 1828 r. otrzymał stopień doktora na Uniwersytecie Wileńskim. Był asystentem Jędrzeja Śniadeckiego w wileńskiej klinice chorób wewnętrznych. W 1837 r. opublikował, w dwóch tomach, swoją najważniejszą pracę „O złamaniach kości”. Pracował również w Katedrze Pediatrii Akademii Medycznej w Petersburgu, był nadwornym lekarzem córki cara Mikołaja I.

Był ulubieńcem studentów i kadry profesorskiej.

W latach 1864 oraz 1867 dwukrotnie Senat Szkoły Głównej mianował go na stanowisko rektora.

W uznaniu dla jego zasług w 1881 r. wychowankowie Szkoły Głównej powołali Kasę imienia Mianowskiego, która miała fundować stypendia dla wyróżniających się studentów. Ponadto jego imieniem nazwano jedną z sal w Pałacu Kazimierzowskim.