II wojna światowa

Sytuacja Uniwersytetu we wrześniu 1939 r.

We wrześniu 1939 r. podczas niemieckiego oblężenia Warszawy budynki Uniwersytetu Warszawskiego przy Krakowskim Przedmieściu służyły jako szpital dla rannych żołnierzy. Mimo to uczelni nie ominęły niemieckie pociski. Spłonął Pałac Kazimierzowski oraz Gmach Poseminaryjny (ob. Wydział Prawa). Po rozpoczęciu okupacji Niemcy zamknęli uczelnię, a jej budynki przeznaczyli na koszary policji oraz wojska.

Dzięki staraniom profesorów Wydziału Lekarskiego okupanci pozwolili w 1940 r. zdać egzaminy kończące studentom ostatnich lat studiów, ale tylko tym aryjskiego pochodzenia. Tymczasem już od października 1939 r. wykładowcy uczelni przystąpili do tajnego nauczania, wykorzystując możliwość wstępu do dotychczasowych pomieszczeń wydziałów, szpitali czy aptek. Komplety odbywały się w Prywatnej Szkole Zawodowej dr. Jana Zaorskiego, a także w getcie warszawskim.

 

Prof. Jerzy Modrakowski (1875–1945) w 1898 r. ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Wrocławskim, kształcił się również w Strasburgu, Grazu oraz Berlinie. W latach 1905–1912 pracował na Uniwersytecie Lwowskim, a w czasie I wojny światowej w Bazylei. Od 1917 r. wykładał toksykologię biologiczną na Uniwersytecie Warszawskim, był również twórcą Zakładu Farmakologii, którym kierował w latach 1919–1945. W 1936 r. został wybrany rektorem Akademii Stomatologicznej, zaś w 1939 r. rektorem Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie II wojny światowej prowadził tajne nauczanie, gdzie m.in. wykorzystywano podręcznik do farmacji jego autorstwa. W Gmachu Audytoryjnym UW znajduje się pamiątkowa tablica z jego wizerunkiem.