Akademia Medyko-Chirurgiczna

Impulsem do otwarcia Akademii w 1857 r. były wydarzenia wojny krymskiej oraz powtarzające się epidemie chorób zakaźnych, które ujawniły brak wystarczającej kadry lekarskiej w Cesarstwie Rosyjskim.

Do Akademii włączono istniejącą od 1840 r. Szkołę Farmaceutyczną i zorganizowano dwa wydziały: medyczny (pięcioletni) oraz farmaceutyczny (dwuletni). Wykłady teoretyczne prowadzono w Pałacu Staszica, natomiast przyjmowanie pacjentów i praktyczne leczenie schorzeń odbywało się w szpitalach warszawskich.

 

Tytus Chałubiński (1820–1889)

Studia medyczne rozpoczął na Akademii Medyko-Chirurgicznej w Wilnie, kontynuował je w Dorpacie, a ukończył w Würzburgu. W 1844 r. otrzymał dyplom doktora medycyny i chirurgii. W tym samym roku zamieszkał w Warszawie, gdzie rozpoczął pracę w Szpitalu Ewangelickim.

Od 1857 r. kierował bezpłatnie Szpitalem Dzieciątka Jezus. Następnie objął Katedrę Terapii Szczegółowej i Kliniki Chorób Wewnętrznych na Akademii Medyko-Chirurgicznej. W 1862 r. został profesorem Wydziału Lekarskiego Szkoły Głównej Warszawskiej. Był jednym z najbardziej lubianych i szanowanych profesorów wśród młodzieży akademickiej. W 1871 r. został usunięty z katedry z powodów politycznych. Dwa lata później jego uczniowie założyli fundusz wieczysty, od którego odsetki były przekazywane na nagrodę jego imienia, przyznawaną co cztery lata przez Towarzystwo Lekarskie Warszawskie za najlepszą pracę medyczną.

Zgromadził ogromny zbiór minerałów, z których jeden ofiarował Muzeum Tatrzańskiemu; drugi zaś zbiór po jego śmierci trafił na Politechnikę Warszawską. Od 1873 r. bywał regularnie w Zakopanem, gdzie wkrótce osiadł na stałe – odegrał wielką rolę w dziejach tego miasta, był także wielkim propagatorem kultury Podhala. Jego imię nosi m.in. Muzeum Tatrzańskie w Zakopanem.